Vrije Wil als quantumverschijnsel

Ik heb een vrije wil, althans dat ervaar ik zo. Ik kan iets doen of laten en zelfs als ik iets tegen mijn zin moet doen kan ik er nog voor kiezen om erin te berusten of in verzet te komen.
Ik kan ergens voor of tegen zijn, ik kan er zin in hebben of niet, dat laat al zien dat achter die vrije wil drijfveren zitten die bij nader inzien helemaal niet vrij zijn. Het zijn ervaringsfeiten die zijn bepaald door mijn aard, gesteldheid, kennis, positie en omstandigheden.
Wanneer ik besluit een bepaalde richting in te slaan kan ik deze beslissing altijd terugvoeren op een strategie die op dezelfde manier bepaald is doordat ik ben wie ik ben. Ik kan daar een almachtig en alwetend opperwezen bij halen, maar dat is niet nodig. Bijkomend kunnen lastige theologische dilemma’s dan naar fabeltjesland worden verwezen. Ik vind het een aantrekkelijker idee om hier een soort quantum-verschijnsel in te zien. Mijn denken en mogelijk te volgen strategie / te maken keuze zijn onbepaald tot het moment passeert, dat de gevolgde koers ‘zich openbaart’. Het bepaald-worden van mijn strategie of keuze overkomt mij. Dit is als het ware het moment dat de onderzoeker door zijn quantum-microscoop tuurt om de positie van een deeltje vast te stellen.