Verlamd

Je kunt van alles een metafoor maken.

Zoals van dit aandoenlijke roodborstje. Het was argeloos binnengevlogen door de open deur en probeerde nu via het doorzonraam weer naar buiten te komen. Helaas zat het glas in de weg, iets wat voor het roodborstbrein onvatbaar is. Voorzichtig dirigeerde ik het vogeltje naar de deur, met als gevolg paniek en wild gefladder en nog harder gebonk tegen de ruit. Ik liet het daar maar even bij, wetende dat zo’n beest kan overlijden aan stress. Het roodborstje zat nu op de rand van een vaasje, bovenop een kast en bleef daar roerloos zitten, verlamd van schrik waarschijnlijk, want ik kon het diertje met vaas en al naar buiten dragen en ook daar bleef het zitten. Ik pakte mijn camera, een beetje schuldig voelde ik mij wel, maar ja het was toch een te mooie kans om voorbij te laten gaan. Niet lang daarna vloog de arme drommel de catalpa in; ik hoop maar dat het goed is gekomen.

Voor het vogeltje substitueer ik nu de Moderne Consument. Argeloos stapte die binnen in de kapitalistische wereld en, net als uit het snoephuisje van Hans en Grietje (bonus metafoor!), is er geen ontsnappen meer aan. Er is weliswaar volop informatie over de valkuilen en manieren om daaraan te ontsnappen (Kijk! Daar! De deur naar vrijheid!). Maar helaas zijn de verleidingen te sterk. De rampzalige gevolgen worden steeds duidelijker, maar de kleine mens voelt zich nu overrompeld en klampt zich des te steviger vast aan zijn schijnzekerheden.’ En er komt geen Deus ex machina om de arme drommel te bevrijden.