Het landgoed Dorth is altijd al een fijne plek hier in de buurt met z’n waterloopjes en meertjes. Met allerlei beestjes die graag op het grensvlak van water en land hun toevlucht nemen. Maar deze keer was er iets bijzonders aan de hand: het water was vrijwel verdwenen door de droogte van de afgelopen tijd. Een vreemd landschap was ervoor in de plaats gekomen. Bomen en takken die hier lang geleden onder water waren geraakt, waren nu weer tevoorschijn gekomen in een lijkwade van algen en zand. Platgedrukt alsof het een archeologische vindplaats betrof. Wonderlijk die textielachtige structuur die in deze omstandigheden blijkbaar spontaan van een algenmat overblijft. Doet denken aan eigentijdse kunstvormen met bio-based (in tegenstelling tot fossiele) grondstoffen.
Ik heb zulke structuren wel vaker gezien in uitgedroogde rivierbeddingen. Ik was eerder in de veronderstelling dat het om vervuiling met huishoudelijk afval ging. Maar bij nader inzien ligt het dus meer voor de hand dat het een natuurlijk fenomeen is. En dan kijk je er toch heel anders tegenaan.