Taboe

De pandemie is vaak als oorzaak en zondebok van eenzaamheid aangewezen. We zouden haast vergeten dat sociale ontwrichting ook al een groot probleem was, voordat covid-19 hier kwam huishouden. Op de dag dat ik dit schrijf zijn de winkels en terrassen net weer open. Dat wordt nu bejubeld als ware het een panacee. Hoera we mogen weer consumeren! Treffend verwoord door Pieter Derks in dit filmje (met dank aan Dorine) waarin hij onder meer opmerkt dat ‘we’ op een terrasverbod veel ernstiger vinden dan een gesloten bibliotheek. Helaas zal blijken dat het openen van terrassen de eenzamen in dit land niet zal helpen. Ik denk dat het taboe op eenzaamheid nu wat is afgezwakt doordat er een schuldige kon worden aangewezen. Maar wanneer de ongenode gast straks vertrokken is zullen we weer moeten kijken naar de diepere oorzaken. Of dat zal leiden tot het inzicht, dat consumentisme eerder een oorzaak is van het isolement, dan een oplossing ervoor…? Ik ben er bang voor. Ik vermoed dat, met verhevigde inzet van de geluksindustrie, het sprookje van de maakbaarheid weer in alle hevigheid erin wordt gehamerd en daarmee ook het taboe op aan-de-kant-staan. Ik kan me ook voorstellen dat al diegenen die niet worden getroost door consumptiegeluk nu juist weer met hun neus op de feiten worden gedrukt. Want aan een zeker gevoel van solidariteit van samen-alleen-zijn komt een eind. Even voor de duidelijkheid: zelf ben ik uiteraard nooit terneergeslagen of allenig. Mijn rijkgevulde creatieve leven houdt mij in een voortdurende flow van mindfulle happiness.

[Eenzaam Muur-bloemetje]