10 november 2019
Op deze prachtige herfstdag was ik uitgenodigd voor een stiltewandeling. Dat betekent dus in gezelschap maar zonder communicatie. Met je eigen gedachten. Ons werd ook nog een thema meegegeven om over te denken. Nou wandel ik al vaak genoeg in stilte, want met een camera valt verder weinig te converseren. Of je moet, zoals Tom Hanks met zijn volleybal Wilson, lang genoeg op een onbewoond eiland vastzitten.
Dus ik dacht een beetje na over de meerwaarde van het zwijgende gezelschap.
Van stilte is een mens zich over het algemeen weinig bewust. De natuurliefhebber geniet wel degelijk van stilte, maar wordt zich daarvan pas bewust wanneer die stilte wordt verstoord. Ook kan de wandelaar juist gespitst zijn op het horen van geluid, van vogels dan. Ook dan is de stilte belangrijk en weldadig, maar de aandacht is er niet op gericht.
Wanneer ik de natuur observeer, het licht, de kleuren, dan is de stilte als het ware een vanzelfsprekendheid, onderdeel van een totaalervaring. En daarbij filtert mijn brein ook nog eens de zintuiglijke informatie, waarop ik niet ben gefocust, weg. Maar nu loop ik in gezelschap. Als we dan van de natuur genieten, is er normaal gesproken wat uitwisseling, we maken elkaar bijvoorbeeld opmerkzaam op details. En dat mag nu niet. Ik ben mij zeer bewust van de stilte, maar op een onnatuurlijke manier, als een zwijgplicht. Dat wringt. En ik begin me ook ongemakkelijk te voelen met mijn camera. Horen ze de sluiter, zullen ze daar aanstoot aan nemen? Dus ik loop maar een beetje achterop, op mezelf genieten van deze mooie en inspirerende wandeling.