Opa Knuttel

Toen ‘medium’ nog een geheel andere betekenis had.

Een vriend in een ver verleden, Diek heette hij, was van Indonesische afkomst. Wellicht is dat de verklaring waarom hij een bovengemiddelde belangstelling had voor het paranormale. Het geval wil namelijk, dat wij op een goede dag besloten hadden om een seance bij te gaan wonen bij mevrouw Knijpinga, een gerespecteerd medium in Den Haag. De seance vond plaats bij haar thuis, op een ruime zolder onder een zadeldak. Aan een van de uiteinden was een aantal eenvoudige stoelen neergezet voor de gasten, mevrouw zelf zat in het midden. Het was enigszins schemerig maar verder verstoken van de parafernalia die ik mij had voorgesteld bij zulke bijeenkomsten. Geen kaarsen, perzische tapijtjes en glazen bollen. Zij babbelde een beetje met het publiek, wat zij konden verwachten en dat er niks engs aan was. Geesten van overledenen zouden zich al dan niet aandienen, dat was aan hen. Zij vervolgde met te zeggen, dat de geesten alleen zouden verschijnen voor aanwezigen die er ontvankelijk voor zijn. En dat zij helaas een energie voelde, die erop duidde dat iemand van de aanwezigen niet openstond voor contact met het hiernamaals. Helaas was ik de pineut: mij in de ogen kijkend vroeg ze: “Bent u dat meneer?”. Ik stamelde dat dat dan wel zo zou zijn (hoewel ik toch echt dacht dat ik met open vizier en welgemeende nieuwsgierigheid was gekomen). U mag wel blijven, zei mevrouw, maar u kunt dan niet verwachten dat er iemand voor u komt. En dat gebeurde inderdaad niet. Mijn vriend had meer geluk. Hij werd bezocht door een geest die zichzelf voorstelde als Opa Knuttel, een naam die bij Diek geen belletje deed rinkelen. Mevrouw Knijpinga beschreef Opa Knuttel uitvoerig gedetailleerd als een heldhaftige witte man te paard, uitgedost in een tropenmenu. Deze koloniaal bracht boodschappen over van verre familieleden in de Oost. Ook andere gasten, alhoewel niet allemaal, kregen groeten of advies van overleden mensen. Jammer genoeg was mevrouw de enige die deze geestverschijningen kon zien en horen. Ik heb dan ook de verdenking, dat de geesten ontsproten aan haar levendige fantasie. Zij had dus toch gelijk.

[foto: Oude Kerk in Oosterbeek. Vanwege de lichtvlek die maar zo voor een geestverschijning zou kunnen doorgaan]