Mosbeek

De eerste wandeling dit jaar met een fijn voorjaarsgevoel. De bomen zijn nog kaal, geen krokusbedden hier in het bos. Wel loopt de kamperfoelie en de vlier weer uit en de hazelaar hangt vol katjes. Het stelt nog niet zoveel voor, bij oppervlakkige beschouwing verschilt een frisse zondag in februari niet veel van een soortgelijke dag eind oktober, dezelfde kale bomen, koude wind, lange schaduwen door een zon die niet zo hoog komt, maar het gevoel is toch heel anders. Want er hangt lente in de lucht. Of beter gezegd, die lente zit in mijn hoofd. De gedachte dat ook ik, net als die bomen, het oude blad van mij heb afgeschud en klaar ben om opnieuw tot bloei te komen. Binnen afzienbare tijd zal alles weer groen zijn, de natuur zal zich weer in volle glorie tooien en dat zal weer mooi maar ook gewoon en alledaags zijn. En ik zal weer verlangen naar verdere streken, met andere landschappen en andere natuur. Maar op dit moment is dat nog niet zo. Nu voltrekt zich nog het jaarlijkse wonder van ontwaken, van (schijn-)dood naar nieuw leven.