Mars

Ik was gisteren ook bij de klimaatmars.
Historisch zou het zijn, het was koud en nat
op het museumplein, na twee uren wachten
doorweekt en verkleumd, aan het programma
van Bekende Nederlanders op het podium
dat voor de meeste mensen onzichtbaar en
onverstaanbaar was, kwam maar geen eind.

Mensen gingen scanderen Lopen! Lopen!…
Het mocht niet baten, er kwam geen beweging
tot ook de laatste BN’er zijn beurt had gehad.
Groeiende irritatie vanwege vele paraplu’s
prikkend en druppelend in mijn nek en de
vaststelling dat kritiek op multinationals
soepel samengaat met selfies op iphones.

Maar toch was het mooi om er bij te zijn,
eensgezind voor de zaak van het klimaat.

Moeder aarde

Moet je zorg hebben om haar
of zijn die zorgen overdreven…
Weet je het niet, wacht je maar
af en hoopt er het beste van?

Als het eens je eigen moeder was
die reden geeft tot bezorgdheid,
bleef je dan ook afwachten en
hopen dat het wel overwaait?

Nee toch? – dan doe je wat je kunt
om de bezorgdheid weg te nemen.
Je wacht niet af want je moeder
wil je niet blootstellen aan gevaar.

Zou je dat dan niet doen voor
de aarde, moeder van ons allen?
Dat je niet afwacht, maar doet
wat je kan om haar te helpen.