Helemaal prima.

Jij mag zijn wie je bent. Dat is helemaal prima. Deze newspeak hoort ik nog wel eens vanuit de hoek van spiritualiteit en mindfulness. Het zou idealiter iets moeten betekenen als: ik schenk jou onvoorwaardelijk mijn aandacht (welwillendheid, liefde), zonder te oordelen. Je mag anders zijn dan ik en dat waardeer ik als kans om iets van elkaar te kunnen leren. Zoiets dus. Maar helaas doet zich hier maar al te makkelijk een orwelliaanse omkering voor. In werkelijkheid betekent het dan: ik ben toch alleen maar in Mezelf geinteresseerd dus het zal me worst zijn wie jij bent.
Het probleem van al die mindfulness is dat het hoofd niet werkelijk leeg wordt gemaakt. De ruimte die ontstaat door het denken uit te bannen wordt vooral gevuld met ego. IK mag er zijn, IK ben helemaal prima.
De ‘spirituele verbondenheid met de kosmos’ gaat voorbij aan de medemens, die immers maar aanleiding geeft tot – god verhoede – nadenken over problemen van mens en maatschappij. Nee dan maar liever doorstressen op het werk en ter compensatie een wekelijkse sessie spiritualiteit om ‘mijn ware zelf’ te ontmoeten. Zou Siddharta het zo bedoeld hebben? – ik zou denken juist het tegenovergestelde. Dat ‘je hoofd leegmaken’ erom zou moeten gaan om je ego aan banden te leggen. Dat je niet geheel in beslag wordt genomen door je eigen behoeften maar ruimte maakt voor compassie – dat is de wil om je in te leven in je medemens in zijn/haar gevoelens, beweegredenen en noden. Vaak geen sinecure, dat geef ik onmiddellijk toe. De samenleving is verre van perfect en wie geen martelaar wenst te zijn zal moeten schipperen, dat is wat mij betreft helemaal prima. Maar compassie lijkt mij toch de enige weg om van ‘non-dualisme’ meer te maken dan een modieus – en maar al te dualistisch – escapisme.