Verbeelding

Aandacht geven is de smeerolie van gezonde verhoudingen. Door aandacht, naar de omgeving in brede zin en jegens medemensen in het bijzonder, groeit het bewustzijn. Wie aandacht geeft, die krijgt het ook, heel eenvoudig en vanzelfsprekend, zoals in het bekende “wie geeft zal gegeven worden” – Lucas 6:38. Maar voor de meeste mensen is dat moeilijk. In een wereld waarin voortdurend en agressief op aandacht wordt geconcurreerd, voelen velen zich in het nauw gedreven; ze zijn gaan focussen op hun eigen behoefte aan aandacht. Dat verlangen is heel menselijk maar als iedereen roept om aandacht, kan dat er alleen maar toe leiden dat uiteindelijk niemand die meer krijgt. Dat geeft ruim baan aan de pseudo-aandacht die wordt aangestuurd en gecontroleerd door commercieel belanghebbenden die van een natuurlijke behoefte een verstikkende verslaving hebben gemaakt. Ook in de gewone omgang met medemensen is die verandering waarneembaar: men weet hoe het hoort, de correcte beleefdheden worden uitgewisseld, maar met de verstandhouding van ‘laat jij mij met rust, dan laat ik jou met rust’. Dat is dus het tegenovergestelde van elkaar aandacht geven.

Verbeelding kan die negatieve spriraal stoppen en omkeren. Verlangen wordt inspiratie: aandacht voor de omringende wereld wordt onmiddellijk teruggekaatst als verwondering. Het is letterlijk stoppen, stilstaan, ontvankelijk zijn. Aan het landschap van de verbeelding jakkeren mensen voorbij op jacht naar… ja wat? Maar het ligt altijd binnen bereik en alle antwoorden zijn er te vinden. Voor wie maar wil kijken.